Van aan het bed in de zorg tot digitale vraagbaak voor honderden collega’s: Sabrina Rizabeev-Muileboom is digicoach bij Amsta, een grote zorgorganisatie in Amsterdam. Ze begon haar loopbaan in de zorg, maar groeide door naar een rol waarin ze collega’s begeleidt bij digitale systemen, processen en toepassingen. En dat doet ze met zichtbaar plezier en een flinke dosis geduld.
Van de zorgvloer naar digitale ondersteuning
Ik kom uit zorgland, ik heb jarenlang aan het bed gestaan. Toen Amsta in 2019 overstapte op een nieuw elektronisch cliëntendossier ontstond de functie van digicoach, wat bij ons echt een aparte functie is. In 2021 ben ik ingestapt. Mijn man grapte: ‘Jij als digibeet digicoach worden?’ Maar dat is juist mijn kracht. Ik weet hoe het voelt als digitale systemen lastig zijn. En ik kan het uitleggen op een manier die begrijpelijk is. Ik weet ook waar medewerkers op de werkvloer mee worstelen. Dat maakt dat mensen zich sneller veilig voelen om vragen te stellen.
Iedere dag is anders
Ik werk 28 uur per week in een team van vier digicoaches. We ondersteunen zorgteams in de ouderenzorg, gehandicaptenzorg, ambulante zorg én ondersteunende diensten. Geen dag is hetzelfde. De ene dag help ik bij de uitrol van Windows 11, de andere dag geef ik een training over Teams of help ik iemand die niet weet hoe een laptop werkt. Ook ik leer elke dag bij. Ik ben geen technische expert, maar ik weet wel hoe ik collega’s kan helpen. Soms neem ik het even over, soms laat ik iemand zelf klikken. Ik kijk altijd goed naar wie ik naast me heb en pas mijn aanpak daarop aan.
De kracht van herkenning en samenwerking
We zijn niet alleen maar bezig met uitleggen waar je moet klikken. Het gaat ook over gedrag, over durven leren en elkaar helpen. Sommige mensen zijn nog bang dat hun documenten verdwijnen in de cloud, of durven een computer niet aan te zetten. Die drempel moet je wegnemen. We proberen steeds zichtbaarder te zijn. Op het interne platform posten we berichten, delen we quizzen en trainingsmomenten. En het mooiste is als je merkt dat mensen je weten te vinden. Dan durven ze opeens wel vragen te stellen. Soms pas als het echt niet anders kan, maar dan staan we klaar.
Leren van elkaar, op elk niveau
Ik heb ook collega’s geholpen die zelf verantwoordelijk zijn voor dossiers of afdelingen. Dan zie je hoe belangrijk het is dat er vertrouwen is. Zelf zeg ik ook eerlijk als ik iets niet weet. En dat helpt anderen om ook die openheid te tonen. Ook mensen in hogere functies durven dan toe te geven dat ze iets niet begrijpen. Dat vind ik mooi. We hadden bijvoorbeeld een project voor een training ‘Mijn Werkplek’, waarin teams leerden hoe ze beter met systemen kunnen werken. Dan merk je hoeveel winst er te halen valt als je even samen zit. Hoe werk je met een gedeelde mailbox? Wie beheert wat? Dat zijn vragen die vaak onduidelijk blijven. En dat zorgt voor frustratie die je kunt voorkomen.
Een nulmeting zodat we weten waar we staan
Binnen Amsta hebben we veel projecten en goede ideeën gehad, maar soms bloedt iets dood omdat mensen uitvallen of de werkdruk te hoog is. Ik weet nu: je kunt niet alles tegelijk doen. Ik probeer nu beter te plannen en te kiezen wat echt belangrijk is. Ik blijf me inzetten voor een nulmeting van digitale vaardigheden, zodat we weten waar we staan. Er zijn nog steeds medewerkers die niet weten hoe ze het ECD moeten gebruiken, zes jaar na invoering. Daar moeten we iets mee. En dat begint met inzicht. Ik zie het als mijn missie om digitale vaardigheid op de kaart te zetten, voor iedereen. Ook bij het bestuur.
Een vak apart, maar vooral mensenwerk
Ik zeg altijd: dit werk gaat niet alleen over ICT. Het gaat over mensen. Over uitleggen, begeleiden, luisteren. Ik heb een keer een collega geholpen die enorm gefrustreerd was over het ECD. Er zat zoveel oud zeer onder. Dat gaat verder dan techniek. Dan ben je bijna een soort mental coach. Dat hoort erbij. En ik vind het prachtig. Als je houdt van mensen, van leren en van afwisseling, dan is digicoach zijn echt een geweldige functie. Het verrijkt mij elke dag opnieuw.